Kategoria: timeline

40 – letnia ciężarna Ewa pracuje naukowo jako biolog.
Przeprowadza drastyczne eksperymenty w swym domowym laboratorium, a hodowane przez nią rośliny nie tylko odczuwają fizycznie zadawny im ból, ale zdają się mentalnie przeżywać zaprogramowany przez nią lęk.

Pewnego dnia padające drzewo zabija człowieka.
Incydent powtarza się i ludzie zaczynają mówić, że drzewa chcą zabijać.

Paweł, mąż Ewy, pracuje jako nauczyciel w miejscowej szkole. Czuje się niedowartościowany i, powodowany ambicją, kieruje swą zawiść na przedmiot badań żony. Skłania władze miasta do wycięcia „wszystkich spróchniałych drzew” w okolicy, aby zapobiec w przyszłości nieszczęśliwym wypadkom. Mieszkańcy dokonują całkowitego wyrębu pobliskiego lasu, by w końcu zamordować człowieka broniącego przed egzekucją ostatnie, zabytkowe drzewo.

Informacje na temat obsady i ekipy

Liryczny portret nieżyjącego już polskiego reżysera filmowego, Janusza Nasfetera – wybitnego twórcy specjalizującego się w fabularnych filmach o dzieciach i młodzieży.

Ten dokumentalny, psychologiczny film zawiera analizę prywatnych zachowań starego 74-letniego artysty – w momencie dla niego szczególnie dramatycznym. Tym osobistym dramatem jest chwilowy powrót rozgoryczonego, zapomnianego, przedwcześnie emerytowanego, ciężko schorowanego reżysera w związku z udziałem zrealizowanego w 1970 roku jego filmu pt. „Abel twój brat” – na Festiwalu Filmów Katolickich w 1993 w Niepokalanowie.

Czy film „Abel twój brat” zestarzał się?

Czy artysta w porze swojej starości odnajdzie dla niego widownię i czy odnajdzie w tej imprezie siebie? Czy widownia odnajdzie jego film?

Czy zasłużył na nagrodę?

Ale jest to refleksja nie tylko o tym.

Następuje sekwencja monologów Janusza Nasfetera, jego dialogów z reżyserem filmu, młodszym od Niego o 20 lat, przyjacielem artystycznym Grzegorzem Królikiewiczem.

Ich rozmowa dotyczy intymności twórczości, relacji pomiędzy dramatycznym życiem osobistym i impulsami artystycznymi.

Refleksje i pełna wahań samoocena Janusza Nesfetera – splecione z autorefleksją autora tego filmu, który pointuje – „jesteś moim lustrem”.

Informacje na temat obsady i ekipy

Film fabularny „Przypadek Pekosińskiego” przedstawia prawdziwą postać o niepowtarzalnej biografii.

Pekosiński żył w Polsce, mieszkał w Zamościu, zmarł w styczniu 2013 roku – w 20 lat po premierze tego filmu.

Nie miał rodziny, nie wiedział kim jest.

W tym życiu wszystko zostało skonstruowane sztucznie: i symboliczna data urodzin – dzień wybuchu II wojny światowej, i nazwisko – od skrótu instytucji opiekuńczej PKOS, i miejsce urodzenia – Kacet w Zwierzyńcu, skąd zza drutów przerzuciła go matka… Fałszywi i sztuczni okazali się opiekunowie i przyjaciele. Prawdziwe – tylko sieroctwo i garb. U młodego Bronka walczyły ze sobą dwie potęgi: totalitarne państwo i Kościół Katolicki. Dorosły Pekosiński, alkoholik i degenerat sparaliżowany po wylewie krwi do mózgu , ma jednak gwiazdę przewodnią swego życia: mistrzowską grę w szachy. Upokarzany, przepędzany, zdradzany i oszukiwany, zachowuje godność, dobroć i ufność. Przez całe życie szukał matki.

Postać Pekosińskiego to wyrzut sumienia współczesnego świata.
Zniszczony człowiek – osiwiały, powłóczący chorymi nogami, podpierający się laską, w transie psychodramy, improwizuje przed kamerą sceny swego dzieciństwa, młodości i dojrzałości, odnajdując je w pamięci, ale nie zmieniając swego wyglądu. Tworzenie filmu stało się dlań osobliwą szansą leczenia kompleksów. Tego poziomu intensywności prawdy w kinie nie osiągnąłby żaden aktor.

Informacje na temat obsady i ekipy

W 1990 roku, w czasie przedwyborczej kampanii prezydenckiej w Polsce, jednym z kandydatów był Lech Wałęsa, legendarny przywódca „Solidarności”, laureat Pokojowej Nagrody Nobla, 48-letni robotnik z Gdańska.

Film ten ukazuje Wałęsę na wielu wiecach przedwyborczych, gdzie przekonuje społeczeństwo do racji zawartych w jego programie dla przyszłej Polski.
Dokument podzielony jest na rozdziały, których podtytuły odpowiadają rozdziałom w programie wyborczym Wałęsy. Natomiast tytuły rozdziałów filmu stanowią idiomatyczne określenia samego Wałęsy, mówiącego specyficznym językiem – ludowym, pełnym metafor i archaizmów.
Film kończy się wizytą zwycięskiego Lecha Wałęsy w parlamencie, gdzie składa przysięgę – jako pierwszy w dziejach Polski prezydent wybrany w demokratycznych i powszechnych wyborach.

Po przysiędze Prezydent Lech Wałęsa obejmuje zwierzchnictwo nad wojskiem na podwórzu Zamku Królewskiego w Warszawie, a następnie – we wnętrzu Zamku wita gościa – drugiego prezydenta Polski, który przyjechał z Londynu, aby po 51 latach utrzymywania  na emigracji politycznej ciągłości polskiej państwowości, oddać insygnia prezydenckie Lechowi Wałęsie, i zakończyć rozdarcie Polski na symbol i realność.

Informacje na temat obsady i ekipy

Film posługuje się tekstem poematu „Scytowie” rosyjskiego poety – Aleksandra Błoka. Ujawnia zagrożenie praw ludzkich jakie niesie imperialna, odwieczna tendencja panująca w Rosji. Film ilustruje zarówno jawną, jak i ukrytą agresję Rosji wobec Zachodu. Dzięki technice komputerowej portrety Czyngis-chana, Iwana Groźnego, Stalina, Lenina itd. „recytują” fragmenty tego wiersza w wykonaniu autora tego filmu.

Informacje na temat obsady i ekipy

Film „Nasz rozłam” powstawał na przełomie 1989 i 1990 roku.
Temat dotyczy dramatu, który ogarnął łódzką „Solidarność”, podzieloną od kilku lat na dwie frakcje: lewicową i patriotyczną. Walka szła o rząd dusz – o władzę nad ogromnym skupiskiem ludzi, którzy wstąpili do „Solidarności” w nadziei zmiany Polski na kraj demokracji, dobrobytu, wolności.
Walka o władzę doprowadziła do wzajemnej nienawiści pomiędzy członkami tego samego związku. Jest to materiał na tyle charakterystyczny, żeby widz mógł się zatrzymać nad ostrzeżeniami, jakie wynikają z historii oraz zawartości tego filmu: jest to możliwość rozlania się złego przykładu na cały kraj, oraz możliwość posiewu tego, co może zniszczyć kiełkującą ideę demokracji w Polsce.
Przyglądamy się postępującemu w tamtych latach procesowi dezintegracji wewnątrz związku w Łodzi, a potem dramatycznej próbie scalenia tego, co rozdzielone. Ratunkiem wydają się być wspólne wybory do władz „Solidarności” w czasie, kiedy minęła już opresja stanu wojennego.

Wtedy, po ledwie osiągniętym porozumieniu, kiedy następują wspólne wybory, znów ujawnia się dramat wzajemnej nietolerancji – i otwartej, wzajemnej nienawiści.
W końcu wyczerpani delegaci „Solidarności” z obu stron wybierają nowego przewodniczącego. Zostaje nim dotychczasowy przewodniczący – człowiek który był więziony za przekonania, więziony za swoją nieustępliwą postawę lidera odpowiedzialnego moralnie za „Solidarność” Regionu Łódzkiego. Ten sam człowiek, upokarzany i kłamliwie oskarżany, zwycięża w zajadłej walce wyborczej, po wielu turach wahań wyborców.
Ale po wyborach pozostają zgliszcza: wzajemnego zaufania, możliwości uzyskania głębszego pojednania pomiędzy ludźmi wcześniej tak podzielonymi.
Film jest napełniony przeczuciem tego, co się potem w Polsce zaczęło dziać i trwa do dzisiaj. Trzeba przyjrzeć się korzeniom niezgody, korzeniom wzajemnego wyniszczania się, korzeniom tego, co może stać się wkrótce złem królującym w naszym Kraju.

Informacje na temat obsady i ekipy

Tytuł filmu pochodzi od okrzyków robotników zebranych na wiecu w Toruniu, inicjującym całą kampanię prezydencką Lecha Wałęsy w 1991 roku.
Ziarno ich sceptycyzmu rozrasta się w ciągu trzech godzin projekcji tego najdziwniej zakomponowanego zbioru ujęć i scen, pełnego sprzecznych treści, uczuć i deklaracji kandydata. Pozornie nieważne obserwacje drobiazgów sytuacji, chwytów populistycznej retoryki i zastanawiająco przekonywujących improwizacji Wałęsy daje w rezultacie portret zarówno Wałęsy, jak i narodu, który go wyłania.

Po 20 latach portret ten jest wciąż aktualny.

Informacje na temat obsady i ekipy

„Człowiek ze studni” jest filmem wyprodukowanym z 50 godzinnego materiału, nakręconego w różnych regionach Polski w czasie pierwszej kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy w 1990 roku.
Jest filmem o człowieku, którego sposób ekspresji często śmieszy; w innych momentach karze podziwiać. Zachowania i gestykulacje bohatera filmu dla jednych nie są do zaakceptowania, dla innych są wspaniale spontaniczne. Film dokumentuje emocje i gorączkę tłumów, które uczestniczą w spotkaniach z Wałęsą.
Kim jest Wałęsa? Charyzmatycznym przywódcą, jak go nazywały media z początku lat 90-tych, czy medium zbiorowości, która w szczególnej chwili wypchnęła na powierzchnię dziejów „człowieka ze studni”, „człowieka bez właściwości”, czyniąc go symbolem nadziei na poprawę losu oszukiwanych i pokrzywdzonych, ale odważnych i dumnych. I ta zbiorowość jest obok Wałęsy bohaterem filmu Grzegorza Królikiewicza

Informacje na temat obsady i ekipy